Milli Eğitimin ilk hedefine uygun olarak öğrencilerimi öncelikle birey, sonra yurttaş olarak yetiştirmeyi amaç edindim.

Çarpım tablosundan önce onlara birbirlerine saygılı olmayı öğretirim.

Nasıl düşüneceklerini ezberletmem, “düşünmelerini” sağlarım. Sonra da düşüncelerini özgürce ifade etmelerini.

Kendilerini ifade ederlerken kendilerine benzemeyene saygılı olmalarını isterim elbette.

Bir başkasının düşüncesini de dinlemeyi...

HOŞGÖRÜLÜ olmayı ancak bendeki hoşgörü ile öğrenebilirler, bilirim…

BENİM SINIFIMDA özgürlük; Birbirini dinlemek, anlamasan da arkadaşını kabullenmek ve koşulsuz sevmektir.

Ayrılık olmasın diye, tuttuğum takımı bile onlar mezun olana dek söylemem.

Benim sınıfımda öğrenci, öğrencidir: Zengin, fakir, kız, erkek, Laz, Çerkez, Türk, Kürt, Alevi, Sünni, zenci, beyaz, güzel veya çirkin… Farkı YOKTUR! ÇOCUK VARDIR!

Buradan seslenmeye çalışıyorum hükümete, muhalefete, tüm çocuklarımızdan ve onların hayatından sorumlu olabilecek herkese: Ölen, yaralanan gençler hepimizin...

Bu vatanın evlatları hepsi. Vicdanla, merhametle hareket edin. Durdurun artık şu çatışmayı, gözyaşı ve kanı!

Ben öğretmenleri olarak ağlıyorsam, ocakları sönen ana-babaları düşünün...

Sizi seçen ve seçmeyen herkesten sorumlusunuz, bu yüzden önce size sesleniyorum T.C Devleti’nin Sayın Başbakanı: O çocuklar, bu çocuklar “yüzdelik rakamlar” değil, onlar evlat, onlar HEPİMİZİN.

Allah, merhametini esirgemesin hepsinden ve sizin yüreğinizden... Sesim ulaşır mı bilmem ama yine de bir umutla, bir depremde göçük altında kalmış gibi işte;

SESİMİ DUYAN VAR MIIII ???

Not: Bu mektup ortak bir kaygı ve duyguyla kaleme alınmış olup duyulur olmak isteyen tüm öğretmenlerimizin kişisel olarak T.C. Başbakanlık Makamına, Milletvekillerine, basına göndermeleri, sosyal paylaşıma açması için yayınlanmıştır. Sesimizin duyulması dileğiyle...

Anadolu Eğitim Sendikası